jueves, 1 de junio de 2017

Nasso (Bamidbar 4:21 - 7:89)

Fueron indicadas las tareas exactas que debían cumplir los hijos de Guershón, Kehat y Merari, y un censo reveló que ocho mil quinientos ochenta hombres entre los 30 y 50 años eran aptos para el servicio.
Todos los israelitas impuros debían ser enviados fuera de los distintos campamentos (majanot). Algunos sólo fueron trasladados de majané Sh´jiná(campamento de la Presencia Divina), y otros, de majané Leviá (Campamento de los Leviim). Los leprosos eran desplazados de los tres campamentos.
Fueron promulgadas cuatro leyes relativas a los cohanim:
1.Si una persona confesaba tener en su poder incorrectamente una propiedad del vecino, tenía que agregar un quinto al monto original y llevar también una ofrenda de culpa a D´s como expiación por su pecado. Si el dueño verdadero había muerto sin dejar herederos (esto es sólo aplicable a un converso), la restitución le era efectuada al cohén.
2. Un marido que sospechaba que su esposa le era infiel, debía presentar su queja al cohén con los requerimientos prescriptos en el tratado Sotá. El cohén tomaba entonces agua bendita de la jofaina y la mezclaba con polvo del piso del Mishcán (Santuario). Luego juramentaba a la mujer y si ella era culpable sufriría daños después de beber las "aguas de la amargura". Las palabras del juramento estaban escritas en un rollo y eran borradas en el agua. La mujer bebía entonces el líquido. Si era culpable, las deformidades físicas que sufría testimoniaban su infidelidad. Entonces era acusada frente al pueblo y moría. Si era inocente, no sufría ningún daño y se le prometía la bendición de la maternidad.
3. El nazir era alguien que voluntariamente hacía la promesa de consagrarse completamente al servicio de Hashem por un período de tiempo determinado. Estaba obligado a abstenerse del vino y las bebidas fuertes que se obtienen de la uva; debía dejarse crecer el cabello y evitar el contacto con cualquier cadáver. Si se contaminaba accidentalmente, tenía que raparse la cabeza, ofrendar un sacrificio de expiación y comenzar a contar de nuevo el período de consagración a D´s. Cuando los días de su nezirut habían expirado, se le pedía que llevara un sacrificio, se afeitara la cabeza y quemara el cabello debajo del sacrificio. Después de realizar el cohén ceremonias adicionales, el nazir era liberado de nuevas restricciones y volvía a su forma de habitual.
4. Se indicaba a los cohanim que usaran una serie específica de bendiciones para el pueblo, como sigue a continuación: "¡El Señor te bendiga y te guarde! ¡Haga el Señor resplandecer Su rostro sobre ti y tenga de ti compasión! ¡Alce el Señor Su rostro sobre ti y te conceda la paz!.

El Mishcán había sido erigido e inaugurado el primero de Nisán, en el segundo año posterior al Éxodo. Los doce dirigentes, cada uno en representación de su tribu, hicieron conjuntamente una donación de seis carros y doce bueyes para el transporte del Mishcán y su contenido. A los miembros de Guershon, que transportaban la tapicería, les fueron asignados dos carros y cuatro bueyes. Los miembros de Merari, a quienes se había confiado la carga más pesada, recibieron cuatro carros y ocho bueyes. Por otra parte, los miembros de Kehat no recibieron carros pues su misión era transportar las vasijas más sagradas sobre los hombros. Cada dirigente llevó idénticos presentes de vasos de oro y plata, animales para el sacrificio y ofrendas de comida en doce días sucesivos.
Lilmod ULelamed

GALEGO

Foron indicadas as tarefas exactas que debían cumprir os fillos de Guershón, Kehat e Merari, e un censo revelou que oito mil cincocentos oitenta homes entre os 30 e 50 anos eran aptos para o servizo.
Todos os israelitas impuros debían ser enviados fóra dos distintos campamentos (majanot). Algúns só foron trasladados de majané Sh´jiná(campamento da Presenza Divina), e outros, de majané Leviá (Campamento dos Leviim). Os leprosos eran desprazados dos tres campamentos.
Foron promulgadas catro leis relativas aos cohanim:
1.Si unha persoa confesaba ter na súa poder incorrectamente unha propiedade do veciño, tiña que agregar un quinto ao monto orixinal e levar tamén unha ofrenda de culpa a D´s como expiación polo seu pecado. Si o dono verdadeiro morrera sen deixar herdeiros (isto é só aplicable a un converso), a restitución éralle efectuada ao cohén.
2. Un marido que sospeitaba que a súa esposa éralle infiel, debía presentar a súa queixa ao cohén cos requerimientos prescriptos no tratado Sotá. O cohén tomaba entón auga bendita da jofaina e mesturábaa con po do piso do Mishcán (Santuario). Logo juramentaba á muller e si ela era culpable sufriría danos logo de beber as "augas da amargura". As palabras do xuramento estaban escritas nun rolo e eran borradas no auga. A muller bebía entón o líquido. Si era culpable, as deformidades físicas que sufría testemuñaban a súa infidelidade. Entón era acusada fronte ao pobo e morría. Si era inocente, non sufría ningún dano e prometíaselle a bendición da maternidad.
3. O nazir era alguén que voluntariamente facía a promesa de consagrarse completamente ao servizo de Hashem por un período de tempo determinado. Estaba obrigado a absterse do viño e as bebidas fortes que se obteñen da uva; debía deixarse crecer o cabelo e evitar o contacto con calquera cadáver. Si contaminábase accidentalmente, tiña que raparse a cabeza, ofrendar un sacrificio de expiación e comezar a contar de novo o período de consagración a D´s. Cando os días do seu nezirut habían expirado, pedíaselle que levase un sacrificio, afeitásese a cabeza e queimase o cabelo debaixo do sacrificio. Logo de realizar o cohén cerimonias adicionais, o nazir era liberado de novas restricciones e volvía á súa forma de habitual.
4. Indicábase aos cohanim que usasen unha serie específica de bendicións para o pobo, como segue a continuación: "¡O Señor bendígache e gárdeche! ¡Faga o Señor resplandecer O seu rostro sobre ti e teña de ti compaixón! ¡Alce o Señor O seu rostro sobre ti e concédache a paz!.
O Mishcán fora erigido e inaugurado o primeiro de Nisán, no segundo ano posterior ao Éxodo. Os doce dirixentes, cada un en representación da súa tribo, fixeron conjuntamente unha donación de seis carros e doce bueyes para o transporte do Mishcán e o seu contido. Aos membros de Guershon, que transportaban a tapicería, fóronlles asignados dous carros e catro bueyes. Os membros de Merari, a quen se confiou a carga máis pesada, recibiron catro carros e oito bueyes. Por outra banda, os membros de Kehat non recibiron carros pois a súa misión era transportar as vasijas máis sagradas sobre os ombreiros. Cada dirixente levou idénticos presentes de vasos de ouro e prata, animais para o sacrificio e ofrendas de comida en doce días sucesivos.
Lilmod ULelamed